Reacties en foto's

dik v

( organisator / routebegeleiding ) 20-11-2022

Een beetje laat nog een verslag. Na een paar regenachtige dagen weggedoken in mijn jas tegen de mist en de kou bedenk ik dat het wel een bijzonder mooie dag was dinsdag. Met de laagstaande maar volop schijnende zon die zonlicht uitgoot over het groen van het glooiende van de stuwwal omlaagkomde smeltwaterdal omringd door hoge eiken en beuken in herfstkleuren. In tegenstelling tot meestal hadden zich de laatste dagen, tot op de morgen van de wandeling nog deelnemers aangemeld, zodat we uiteindelijk met zijn achten van station Rheden wegliepen. De treinen hadden 's morgens voor weinig problemen gezorgd, wat in de middag wel anders zou zijn, waardoor we via Den Bosch terug naar Amsterdam moesten rijden. Vanaf het station loop je een omhooglopend groen landschap in waardoor het begin van deze wandeling tot de mooiste hoort die ik ken. Om even de adem in te houden. Na een pad onderlangs het uitgestrekte groene grasland door loopt een holle weg verder de stuwwal op (een ander smeltwaterdal in). Wij lopen langs de rand van het dal naar de Brasserie bij het bezoekerscentrum, die enigszins tot onze verrassing al vanaf 10 uur open is, voor een kopje koffie of thee en een stukje taart. Het is zoals zal blijken met alle klimmen vooral een tamelijk pittige wandeling, waardoor we op voorhand wel iets verdienen.
Ik heb deze wandeling vanaf station Rheden naar Dieren vorig jaar op de agenda gezet omdat ik een wandeling miste waar je kans hebt wild te zien onderweg. Hier in de Onzalige Bossen en aan de rand van Dieren bestaat die kans. Vorig jaar zagen we enkele reeën en een zwijntje dat voor ons uit overstak in een brede laan bij Dieren. Van de andere kant was die kans ook niet zo groot met ons gepraat het opschoppen van de onder de bomen liggende bladeren tijdens het lopen. Bovendien ligt hier op de rand van de stuwwal een grote oude afgraving die ik wel eens wilde zien. En dat bleek een erg goed greep. Vanwege een pad dat van onderaf boven langs de afgraving rondloopt tussen hier en daar (bijna) bloeiende stekelige gaspeldoorns. En nog een reden was de vrij indrukwekkende Koningsweg, een smalle laan met hoge in de 19e eeuw geplante beuken vanuit Dieren de Veluwe over, omhoog en omlaag over een reeks heuvels met diepe dalen ertussen. Ik miste dit prachtige stuk pad na het inkorten van een eerdere wandeling door de Veluwezoom vanuit Velp die tot langs de Carolinahoeve liep. En hiertussenin liggen het landgoed Heuven met de Rhedense schaapskooi en de daaronder gelegen vijvers van de Spreng op Heuven en het Herikhuizerveld, bij de Posbank, het mooiste ijstijdlandschap van Nederland, waar je uitkijkt over de diepe smeltwaterdalen tussen de heuvels omlaaglopend vanaf de stuwwal.
Vanaf de inmiddels begroeide afgraving met berken op de bodem en gaspeldoorn op de steile randen liepen we omhoog de stuwwal op, tot bovenop op de Dassenberg vanwaar we weer langzaam afdaalden naar de schaapskooi bij Heuven. Nog een bezienswaardigheid onder de wandeling is de Wildgraaf die hier langs loopt, onderlangs de Dassenberg. Al gauw kom je aarden wallen tegen in het bos, de overblijfselen van wildwallen die tegen het wild werden opgeworpen rond het weiden en akkerland, in het verleden begroeid met dichte stekelige hagen. De Wildgraaf die je hier tegenkomt is een lange over kilometers lopende wildwal. Het was me niet eerder opgevallen hoe vaak je die Wildgraaf in de vorm van een doorlopende aarden wal met een gegraven greppel erlangs, hier tegenkomt. Niet alleen op vlakke stukken, maar ook tegen heuvels de heuvel oplopend. Onderaan het Herikhuizerveld pauzeerden we bij een bankje in de zon onder een grote eik om meegebrachte boterhammen op te eten en de benen te strekken. De gaspeldoorns stonden er verder lopend hoog langs het pad, hier en daar bloeiend met nog half gesloten gele vlinderbloemen. Een trap gaat omhoog naar het Koepeltje de Kaap, een theekoepeltje aan de bovenrand van het Herikhuizerveld. Daarna loop je over een hooggelegen pad met uitzicht over de met dalen doorsneden heide. Tot in Duitsland. Na een uitzicht bij de Posbank met een oude ANWB-richtingwijzer ernaast hielden we een pauze om iets te eten en drinken bij Paviljoen de Posbank. Door dennenbos met kleine bultjes en een bosbodem vol bosbessen kwamen we aan bovenaan de Koningsweg of Koningslaan, hij verschiet nogal eens van naam, vanaf de berg aan het begin de diepte in omlaag lopen door een smalle laan. Naar de Carolinahoeve in een agrarische enclave, gewoon gezegd een open land temidden van het bos. Een mooie plek om even te zitten en iets te drinken, als je niet net al gezeten hebt. En van de hoeve over het vervolg van de Koningsweg, nu Prins Willembergweg, van de Prins Willemberg naar de Carolinaberg, het midden van een sterrenbos waar 14 lanen samenkomen. Dan loop je al gauw in het open veld aan de rand van Dieren waar je soms wild kunt zien. Maar nu niet. Aan de rand van Dieren ligt uitnodigend eetcafé Het Schilderij, waar we met zijn tweeën wachten binnen gaan tot de NS ons weer korting biedt. De anderen lopen door naar het station. Het is iets over vijven. Wat denk ik bewijst dat het wel een pittige wandeling was. Net als mijn voeten me vertellen.
Het was een bijzonder mooie - en gezellige en ontspannen - wandeldag. De wandeling is eigenlijk op geen moment niet bijzonder. Zeker niet op een dag als woensdag. Iedereen bedankt voor het meewandelen en voor de prettige ontspannen sfeer. Wekkicht tot een volgende keer. Fotoos volgen.

Ter vergelijking en voor extra informatie hier het verslag van de vorige wandeling door de Veluwezoom van Rheden naar Dieren op 16-12-2021.
Toen iemand me anderhalve maand / 2 maanden geleden vertelde van een wandeling in het Deelerwoud waarbij hij herten had gezien, bedacht ik dat ik wandelingen miste waarop je kans had om wild te treffen. Afgezien van de damherten in de Waterleidingduinen. Maar ik weet niet goed of ik die als wild moet zien. Het Deelerwoud bij vliegveld Terlet is daar natuurlijk erg geschikt voor - ik heb er die ene keer dat ik er kwam ook verschillende herten gezien - maar het ligt niet direct binnen bereik vanuit Amsterdam. In het verleden, jaren negentig, liep ik nog wel eens van Velp of zelfs Arnhem door de Veluwezoom naar Dieren, waarbij je ook kans had in de bosrand langs de rand van akkers en weiland wild te zien aan het eind van de dag, bedacht ik. En daarmee was de reden voor deze wandeling er. Toen ik in 2015 voor het eerst voor de wandelsite een rondwandeling bedacht door de Veluwezoom liepen we vanuit Velp naar de Carolinahoeve en terug, bijna in Dieren. 22 km. lang, later ingekort waarbij ik rond het Herikhuizerveld boven Rheden (de Posbank in de volksmond) terug loop naar Velp. Daardoor mis ik de Carolinahoeve gelegen in een landbouwreservaatje en de indrukwekkende jachtweg erlangs tussen hoge beuken over een paar heuvels. Mooi om die ook weer een plek te kunnen geven in een wandeling.
Van de andere kant had ik de afgelopen tijd de wandeling vanuit Velp wel ingekort met station Rheden als eindpunt van de wandeling. Volgens mij moest daar wel een mooi eind aan te maken zijn, bijvoorbeeld langs een oude zandafgraving op de rand van de Veluwestuwwal. Dat was vorige keer niet helemaal gelukt en moest beter kunnen. Het beloofde voor de tijd van het jaar redelijk weer te worden, met 9 tot 10 graden zelfs wat warm voor de tijd van het jaar. Wel een grijze dag werd voorspeld, hoewel ik in de krant zonnetjes had zien staan. En ik dacht min of meer droog, hoewel er toch wat miezer bleek te worden voorzien. Op het station van Rheden stonden smorgens 6 deelnemers, 2 hadden nog het laatste moment afgezegd; werk en problemen met de knie. Voor het eerst sinds een maand dat ik weer eens met meer dan twee deelnemers op pad ging. Wat de reden voor dit soort verschillen is, is me niet altijd duidelijk. Meestal bijkomende omstandigheden. Afstand, minder centraal in het land, geen trein maar bus. Brabant, voorbij Amsterdam. Het kan naam mijn beste weten in ieder geval niet liggen aan hoe mooi een wandeling of gebied is. Want daar zie ik werkelijk geen enkel verband mee. Bij deze wandeling zijn zulke overwegingen kennelijk niet aanwezig.
Enigszins tot mijn verbazing liepen we vanaf station Rheden vrijwel meteen vlak over de Arnhemse Straatweg een mooi pad tussen de landerijen op, nog wel door een al even mooi van de heuvelrug af komend dalletje. Niemand had behoefte aan een kopje koffie of thee vooraf dus dat scheelde een ommetje langs het Bezoekerscentrum. In plaats daarvan liepen we een holle weg in tussen de hoger liggende landerijen een dal in dat vrijwel van boven van de stuwwal kwam, het bos in. Langs het pad een diepe geul, misschien een oude nu droge sprengenbeek zoals er velen waren aan de zuidkant van de Veluwe. Mijn bedoeling was een pad te nemen dat bovenlangs de voormalige zandafgraving rondliep en dat bleek een goede ingeving. Niet eens vanwege het uitzicht op de verleden zandafgraving als wel voor het uitzicht naar andere kanten in de laagte, op glooiende dalen met veldjes en omlaaglopende boshellingen. op de bovenrand van de afgraving gaf hier en daar bloeiende gaspeldoorn wat (gele) kleur aan de omgeving. Door het bos liepen verschillende aarden wallen, ik denk oude wildwallen of wildgraven, vroeger beplant met ondoordringbare struiken, om wild van akkers en weilanden te houden. Na een stukje Snippendaalseweg liepen we weer omhoog naar de hoge rand van de stuwwal, bovenlangs een erg diep dal, wellicht een smeltwaterdal uit de voorlaatste ijstijd. Aan de overkant van het dal rees de andere arm van het dal steil omhoog. Het pad bracht ons langs het eind van het diep uitgesneden dal naar de top van de Dassenberg, 73 meter hoog.
Daarmee hadden we een van de meest zuivere omwegen afgelegd die je kan bedenken. Soms is een omweg een slingerende weg of rondlopende weg in plaats van van een rechte weg, soms een extremere omweg in een wijde boog maar nog min of meer in dezelfde richting. Maar in dit geval hadden we een bijna ronde uitstulping aan de wandeling gelopen. Maar wel een stuk met een bijzonder mooi karakter met erg mooie paden, hoogteverschillen en uitzichten. Een erg mooi stukje rand van de stuwwal dat me zelf ook verraste. Ik ken weinig stukjes wandeling zo mooi als dit. Een bijzonder mooi begin van de wandeling. Van hieraf kwamen we op meer bekend terrein. Langs de Wildgraaf, ook een oude wildwal boven aan de rand van de stuwwal naar de schaapskooi van Rheden, en door het landgoed Heuven. Tot nu toe liep ik hier doorgaans vanaf de andere kant langs. Bij de schaapskooi daal je langs een trap omlaag naar enkele in de laagte liggende vijvers bij de Spreng op Heuven, waar we aan de andere kant omheen liepen. Links ligt een grote schapenwei, wij lopen rechtsom en lopen dan in een haakspeldbocht omhoog een beukenbos in, en omlaag naar de Schietbergseweg. Rechtsaf sta je weer in Rheden. Aan de andere kant van de weg loop je een dal in onderlangs het bekende Herikhuizerveld, beter bekend als de Posbank. Uitkijkend op omlaaglopende hellingen aan beide kanten en lange rond uitgesleten van bovenaf komende ijssmeltwaterdalen. Ik geloof niet dat er Nederland plekken zijn waar je mooier de werking het ijs aan het eind van de ijstijd beter kunt zien dan hier.
Het dal onderlangs het Herikhuizerveld komt uit bij een uitgestrekt gaspeldoorn struweel met hier en daar geel bloeiende gaspeldoorn. Aan het eind gaat een trap omhoog naar het Kopeltje De Kaap, een mooi klein horecaplekje, helaas vaak gesloten. Bovenlangs het gebied met zijn heuvels en dalen loop je overeen soort hoogtepad langs de oostelijke kant ervan naar paviljoen - theehuis De Posbank. Het is ongeveer kwart over 1 inmiddels. Als we verder gaan is het inmiddels drie kwartier later. Twee deelnemers lopen op zichzelf verder of terug. Het moet niet moeilijk zijn verder te lopen naar Dieren. De weg is bijna een rechte lijn en rood-wit gemarkeerd. Ik heb zelf nog een extra lusje bedacht door het bos. Over een mooi stuk heide vlak achter het thuis of paviljoen. En daarna door een naaldbos met een ergmooie onderbegroeiing van bosbessenstruiken. zoals je wel vaker ziet op de Veluwe, dat levert een bos op met een bijzondere atmosfeer. Een beetje duister en levendig. Het is in feite een soort heide met bosbessen onder de naaldbomen. Volgens de kaart moeten we langs een open heide uitkomen. Maar dat komt niet. Ook de paden kloppen niet helemaal. iets wat ik vagelijk eigenlijk nog wel wist. Aan het eind moeten we een bocht van ongeveer 180 graden maken om op een heuvel aan het bein van de rechte jachtweg naar Dieren uit t komen. Hoewel de omgeving veel vragen oproept lopen we eigenlijk precies zoals ik op de kaart heb aangegeven. Met enige hulp in de vorm van online-ondersteuning die onze keuzes bevestigen.
En dan sta je (op ongeveer 100 meter hoogte) voor een omlaaglopend smal pad tussen hoge oude, hier en daar op instorten staande, beuken. Een oude jachtweg die in vrijwel een rechte lijn naar Dieren loopt. Heuvel af, heuvel op. Met modderige plekken in de laagte. Maar een erg mooie weg. Onderlangs de Onzalige Bossen. Na nog een heuvel van 65 meter hoog loop je naar beneden naar het oude akkerland rond de Carolinahoeve. Ik heb bedacht om hier nog een pauze te nemen om dan tegen half vijf verder te lopen naar Dieren. Dat moet goed uitkomen met de bus naar Arnhem, zodat we om half zeven de trein naar Amsterdam kunnen nemen. Een drietal deelnemers wil liever doorlopen, dat moet geen problemen geven, de weg loopt immers rechtdoor. Maar als ik weer opkijk zie ik dat ze prompt de verkeerde kant op verder zijn gelopen over het fietspad naar het noorden. Roepen helpt niet. De telefoon (in eerste instantie) ook niet. Als een familie te fiets langs komt rijden roep ik ze toe of ze de drie dames die verderop lopen in kunnen seinen dat ze de verkeerde kant uit lopen. Even later is er toch nog telefonisch contact en hoor ik dat ze al een oplossing hebben gezien, waarschijnlijk lopen se in een boog over het fietspad naar Dieren. Wij nemen nog een pauze bij de Carolinahoeve. Ik ontdek dat ze geen pannekoeken meer hebben. Dat vind ik jammer, want hoort voor mijn gevoel echt bij de Carolinahoeve zoals ik die ken. Als we verder lopen over het niet duidelijk gemarkeerde pad vanaf de Carolinahoeve, merk ik aan de rand van de open veldjes bij de hoeve dat de roodwitte pijlen er alle kanten uitwijzen. Rechtdoor is de goed keuze, maar dat is uit de markering niet goed af te leiden. Op de Willemsberg (67,9 meter hoog) is de markering al net zo onduidelijk. Er lijken verschillende paden door elkaar te lopen.
Pal naar het oosten is de goede keuze, maar daar staat geen markering. Alle volgende splitsingen erna zijn overeenkomstig de kaart en bevestigen de keuze. Langzaam dringt door in mijn herinnering dat de weg en de markering hier in het verleden ook al zo onduidelijk was. En eigenlijk blijkt het kompas dan het beste gereedschap. Het blijkt ook dat we eigenlijk wat eerder weg hadden moeten gaan uit de Carolinahoeve. Niet omdat de weg niet te zien is, maar omdat het te donker wordt om nog te kunnen fotograferen. De oude kerk van Dieren staat vol in het licht. Over de akkers en graslanden glijdt nog wat licht. Dan staan we in Dieren te wachten tot we kunnen oversteken aan het eind van de langsrijdende auto s. We zijn eigenlijk te laat voor de bus. Maar omdat deze vertraging heeft zijn we toch nog op tijd. Hij komt aanrijden als we van de trap over het station aan komen lopen. Het miezert, al een tijdje. Maar niet zo dat je behoefte hebt nog iets aan te trekken. Wat mij betreft een mooie nieuwe wandeling. Met een erg mooi verrassend begin bij Rheden en een mooi einde met het stuk van de Willemsberg naar Dieren. Waar ik lang niet was. Een bijna archetypisch plaatje van kleine mensen tussen de hoge bomen. Sommige stukken loop ik vaker, zoals rond de Posbank, maar blijven ondanks hun overbekendheid nog steeds bijzonder. Grote delen horen tot de plekken waar ik met graagte wandel. En het dennenbos met bosbesenstruiken verdient ook een vermelding. Ik neem aan dat iedereen goed in Dieren (of Rheden) is aangekomen. (Zie bij de berichten dat dat inderdaad het geval was. Ik vond het een erg mooie, en gezellige dag. En het wandelen in het halfdonker heeft ook zijn charme. geen wild gezien. Ja toch, een ree, smorgens nog bij Rheden.

Tilly v

16-11-2022

Hoi Dik, Dank je wel voor de werkelijk prachtige wandeling en als 70jarige is het rustige tempo met time outs voor je fotografie, wel fijn. En met zijn allen hielden we met gemak en plezier de moed erin. Graag tot een volgende keer, Tilly

Ik vond het tempo: Rustig rondkijken (ca. 4 km/pu)

Joke H

16-11-2022

Hoi Dik, een perfecte en heel gezellige wandeling. Dank je wel. joke