Reacties en foto's

dik v

( organisator / routebegeleiding ) 04-03-2023

Vorig jaar voor het eerst gelopen van de veerboot naar De Koog, over groene paden op Texel vlak voordat die op 1 maart worden afgesloten vanwege het broedseizoen. Maar met nog net iets van het voorjaar in de lucht en mogelijk al sporen van het voorjaar aan wat al groeit op de grond en aan struiken en bomen. Vorig jaar zeer bijzonder. Reden om de wandeling te ook dit jaar te lopen.
Het blijft mooi weer om te wandelen, nu eens wat kouder, dan weer wat warmer, met een afwisseling van zon en wolken die het landschap soms tot bijzondere dramatische effecten leiden, ook zaterdag (25 februari) op Texel. soms bijna voorjaar, dan als de zon weg is weer wat frisser. Op Texel zaterdag bovendien met een frisse wind uit het noorden, een reden om de wandeling andersom te lopen van De Koog terug naar veerhaven 't Horntje. Dat leek heen op de boot met een stevige bui (de enige van de dag) met koude gure wind een goed idee. Maar verder op de dag in de duinen hadden we verder van de wind geen erge last onder het lopen. Achteraf ben ik tot de conclusie gekomen dat je de wandeling echt beter in de oorspronkelijke richting kunt lopen van de boot richting De Koog. Omdat hij zo aanzienlijk mooier is. Het mooist wanneer je vanaf de Mokbaai het pad langs de Moksloot inloopt met uitzicht van bovenaf op het naar de Mokbaai stromende in de zon glinsterende water met vistrappen in de smalle uit het duin stromende sloot, die vorig jaar zo'n grote indruk maakte en de met riet omzoomde waterplassen tussen de duinen in daarachter, met daarna de overgang van deze natte lage waterrijke duinvalleien naar duinen met poeltjes en heidevelden met struikhei en groene kraaihei met uitzicht op het kerkje van Den Hoorn en vorig jaar ook nog bezig gehouden door opmerkelijk veel veldleeuweriken . Nu was iedereen tijdens dit mooiste stuk van de wandeling vooral bezig met het op tijd de boot halen. Wat de aandacht voor de omgeving niet echt ten goed komt en ook niet uitnodigt om nog eens rustig om je heen te kijken. Erg zonde. Van de andere kant af bestaat dat probleem veel minder, omdat het duin naar De Koog toe minder bijzonder is en er bovendien meer mogelijkheden zijn om de wandeling iets in te korten om op tijd bij een bushalte naar keuze te zijn. Omdat je niet over het strand loopt maar door de duinen heb je ook flink wat minder last van de wind.
Met zeven van de tien deelnemers liepen we uiteindelijk na de busreis vanaf de veerboot vanaf bushalte Maartenshuis het duin in. Met drie afmeldingen nog de laatste dag, best veel, alledrie vanwege ziekte of slecht slapen. Vanaf de bushalte door het dennenbos de duinen. Ook deze wandeling met een mooi beginmoment met een prachtig uitzicht vanaf een hoog duin (van ruim 24 meter hoog) in de bosrand over de duinen heen op de zee. Niet helemaal op de geplande manier liepen we daarna de duinen in. Na een paar hoge duinen overgestoken te zijn al gauw over een breed recht pad naar het zuiden. Dit deel van de duinen bij de Koog is eigenlijk het meest spannende van de wandeling. Voorbij Ecomare wordt het pad wat smaller en grilliger en loopt tenslotte tussen hoog riet en hoge struiken door een beboste lage vallei naar een pad dat van het strand komt, een mooi pad, vooral als je er van bovenaf inloopt van de andere kant. Vanaf het pad vanaf het strand sla je af naar een pad door de Bleekersvallei een uitgestrekte lage en vlakke duinvallei met scheefgegroeide meidoorns. Met een gevarieerde plantengroei, er komen ook veel soorten insecten voor en in de herfst de duinen zijn er rijk aan zeldzame paddenstoelen, waaronder veel soorten kleurige wasplaatjes. Maar op dit moment vooral vlak, met veel riet en heidevelden en een berkenbos ;angs de Moksloot. Aan de andere kant van de vallei komen we voor het eerst de Moksloot tegen, een oud zeegat dat later werd vergraven tot een afwateringssloot. Het laat zien hoe ver de Texelse duinen in de loop van de tijd verder naar het zuiden zijn aangegroeid. Hierna lopen we het dennenbos De Dennen binnen, dat ik deze keer heb toegevoegd aan de wandeling benieuwd of op sneeuwklokjeseiland Texel nog bijzondere sneeuwklokjes zijn te zien in het bos waar lange tijd tuinders hun bolletjes mochten planten. Wat niet het geval blijkt. Wel is het barbequeveldje een mooi plekje om even een pauze te maken om meegebrachte etenswaar te eten. Door het bos lopen we langs nog een mooi snelstromend duinbeekje en door het dennenbos naar duinpaviljoen het Turfveld waar we even binnen kunnen zitten om iets te drinken en nog iets te eten. Na nog een stukje dennenbos weer verder over een van de Texelse groene paden door het duin naar de Jan Aye Slag. Het laatste stuk door het natte Noordervlak het vorig jaar over een pad tussen kruipwilg en riet zo nat dat het met moeite mogelijk was om er met droge voeten te lopen, dus wanneer het erg nat is beter dit stuk door het dennenbos te lopen. Van de verharde Jan Aye Slag lopen we over de mooie heide met poeltjes van het Pieter Rozenvlak naar de natte Bollenkamer en Moksloot wat mij betreft het mooiste stuk van de wandeling dat uitkomt bij de Mokbaai. Ik geloof dat ik een blauwe kiekendief langs zie vliegen. Met een pad langs de baai door duintjes met helm en veel korstmossen waar schapen lopen. Verderop vlak langs een stukje kwelder waar het water bij hoog water overheen stroomt en later in het jaar zeekraal groeit met nu al opkomende zeealsem. Als je er 's morgens langsloopt altijd uitnodigend om even van dichterbij te bekijken. Dan lopen we het laatste stuk over de dijk van het Molwerk met uitzicht over het Hoornder Nieuwland met vogelgebied De Petten en langs het hoge duin de Schilbolsnol. Ons laatste groepje mist net de boot van vijf uur, op ongeveer 2 minuten. Na even bijkomen van het haasten op het laatste moment hebben we nog ruim de tijd voor een biertje en een frietje. Goed voor te stellen dat mensen de boot willen halen als het kan. Maar de wandeling wordt er op het laatste moment niet leuker van. Vooral jammer met het mooiste aan het eind. (Met dank voor de toegestuurde bedankjes van degenen die de boot gehaald hadden.) Een extra reden om de wandeling volgende keer weer in de originele richting te lopen. Wat me achterlaat met een wat gemengd gevoel over de wandeling. Het blijft een mooie wandeling wat mij betreft, en ook naar wat ik van deelnemers hoorde. Maar liever wat minder gehaast en weer andersom. Nog mooier. Iedereen bedankt voor het meewandelen en wellicht tot een andere keer. (Ik voeg een verslag van vorig jaar ter vergelijking toe en voor meer informatie en een link naar het fotoverslag van vorig jaar met extra informatie, om niet te hoeven wachten op fotoos van deze wandeling.)

Klik hier voor de foto's van deze tocht

dik v

( organisator / routebegeleiding ) 04-03-2023

Hier een verslag van de wandeling van zaterdag 26 februari 2022 over groene paden op texel, de fotoos volgen.
Ik zat al een aantal jaren te kijken naar de groene paden op Texel, paden die in het broedseizoen zijn afgesloten, en daarom niet toegankelijk wanneer ik normaal op Texel wandel in de voorzomer als de orchidee-en bloeien. Al een paar jaar had ik de wandeling eind februari, vlak voor de paden op 1 maart niet meer toegankelijk zijn, op het programma zet maar waren ze niet doorgegaan vanwege een gebrek aan deelnemers. Eindelijk kwam het er dan toch van zaterdag. Eigenlijk te vroeg in het jaar, want van voorjaar is nog nauwelijks iets te verwachten. Maar later is pas in augustus of september wanneer de paden weer open zijn. En dat is weer even wachten, misschien voor een volgende keer. In de tussentijd moet je het met andere paden doen. Dus werd het dit keer op 26 februari. Wat het weer betreft hadden we het gezien de tijd van het jaar niet veel beter kunnen treffen: de hele dat zon en veel blauw in de lucht. De temperatuur had iets hoger gekund. Maar nauwelijks wind. Met zeven deelnemers, een deelnemer op de lijst had zich afgemeld. Al bij de TESO-terminal in Den Helder voor een groot deel verzameld, enkelen waren vanaf het station in Den Helder al naar de veerhaven komen lopen. De overigen zien we op het voordek van de veerboot.
Vanaf de veerboot zie je Texel in 20 min. naderen, met de het land instekende Mokbaai naast de veerhaven en de strandvlakte van de Hors met het water ervoorlangs dat op de kaart de Laan blijkt te heten. Een naam die we verderop in het duin weer tegenkomen. Omdat de namen in de loop van de tijd met de aangroei van Texel naar het zuiden blijken te zijn opgeschoven. Aan de overkant bij veerhaven t Horntje hebben we nog een kort officieel voorstellingsrondje en dan gaan we op pad langs de dijk rond de Mokbaai, het Molwerk. maar eerst beklimmen we het uitkijkduin bij t Horntje met een mooi rustgevend uitzicht over de Schilbolsnol met daarachter Den Hoorn met het witte kerkje op een keileembult. Langs het pad op het duin staan mooie vroegelingetjes tussen het mos te bloeien, een zeer klein bloemetje dat het voorjaar koestert op warme plekken en al zaaddoosjes heeft als de bloem nog niet is afgestorven. Zoveel haast heeft het. Een kleine sierlijke kruisbloemige met vier diep ingesneden witte bloemblaadjes, als kleine sieraadjes. Ook staan er volop korstmossen, pollen rendierachtig korstmos, die regelmatig uit verschillende soorten blijken te bestaan, en plakjes wit schitterend zomersneeuw of elandgeweimos, met blinkerend eomgeslagen onderkanten. Bloemetjes zullen we de rest van de dag weinig meer zien. Korstmossen liggen bijna overal als witte vlekken op de duinhellingen.
De Schilbolsnol waar we langs lopen was ooit de westelijke duinrand van Texel. In het gras een gele krokus, later komen we nog een witte bonte krokus en een blauwe tegen en in het bos vlakbij De Kook wat sneeuwklokjes, tot zover het voorjaar. Verderop kijken we vanaf het Molwerk uit over de oude polder het Hoornder Nieuwland met nat vogelgebied. Later in het jaar kan het hier roze staan van de gevlekte orchissen. Nu moeten we het doen met de vogels in het water, vooral meeuwen en enkele bergeenden en wat wilde eenden. Aan de andere kant staat tussen scholeksters en meeuwen een grote groep bruinige vogels in de Mokbaai, wellicht een soort plevieren. Achter de polder ligt Den Hoorn, naast de plassen staat een proefboerderij waar zilte soorten worden gekweekt. Vanaf de dijk lopen we een stukje langs de kwelderrand van de Mokbaai, er staat wat zoutmelde en heen of kweldergras rondom zeealsem. Het pad loot door het Neeltjesnol met meer korstmossen, ook een bruin leermos. Aan de andere kant van de Mokweg beginnen de groene paden, langs de Moksloot, een in de 18e eeuw gegraven sloot voor verbetering van de waterafvoer in pogingen om het natte duin geschikte te maken voor landbouw. Daarvoor liep door de lage valleien de duinbeek de Aalloop die opging in de Moksloot. Daarvoor lag hier een zeegat, het Spanjaardsgat.
We lopen vanaf de Mokweg langs de sloot de valleien in door achtereenvolgens De Geul, het Pompevlak en het Groote Vlak, alle erfgenamen van dit Spanjaarsgat, waar ooit schepen aan de rede lagen, tot ze verzandden. In het Pompevlak stond een pomp waarmee water werd opgepompt waarmee ooit de schepen werden bevoorraad. De Aalloop en Moksloot brachten en brengen zoutwater uit het duin in de richting van de Mokbaai. Van de andere kant stroomde het zoute water nog lang de duinvalleien in tot de Geul begin 19e eeuw door de dijk van de Mokweg werd afgesloten. De zee schoof steeds verder op naar het zuiden. Zo lopen we in feite tegen de geschiedenis in de valleien door. Geschiedenis is natuur geworden. In de Moksloot zijn vistrappen aangebracht voor stekelbaarsjes zodat ze vanuit de zee weer in de duinplassen kunnen komen, waarvoor speciale vistrappen zijn ontworpen die nog niet bestonden voor zulke kleine vissen. De stromende sloot met rietboorden gaat over in waterplassen. Een geplaveid stuk weg brengt ons over een duin met uitzicht over waterplassen naar het Pompevlak, langs de sloot en de plassen loopt de door de Duitsers in de oorlog aangelegde Spoorbaan. Aan de overkant van de waterplas in het Pompevlak staat een grote bunker op het ruim 24,3 meter hoge Loodsmansduin, het hoogste duin van Texel. Getuigen van recente geschiedenis. Langs het water staan wilgen met zowaar nog een beetje lente, de eerste donzige wilgekatjes.
Door veel inspanning, waaronder het afplaggen van de valleien, is men erin geslaagd weer veel natuurwaarde terug te brengen in de valleien. Zodat nu veel van de soorten die hier volgens beschrijvingen van voor de Aalloop Moksloot werd weer terug lijken te zijn. In het water vooral meeuwen. Maar verderop, in het Groote Vlak worden verrast door een grote blauwe kiekendief, later nog een keer. Dan hebben we al stilgestaan bij een groepje leeuwerikken in de heide die alarm lijken te slaan. Verderop ook winterkoninkjes. En enkele torenvalkjes. Het pad op zichzelf is op dit moment niet heel bijzonder, maar het landschap is dat wel met al zijn plassen en de duinen eromheen. We kruisen de Hoornderslag vanwaaruit we uit kijken over het water in de duinvallei en lopen aan de oostkant verder naar het Kompaspad met een duinovergang die in 1986 is ontstaan toen toeschouwers hier het duin overstaken om het gestrandde schip Compass te zien liggen. Hier gaan we het duin in, even niet over een groen pad, omdat het pad door het duin door duinvalleien in de Bollekamer afwisselender is, met waterplassen en heidevelden met veel altijdgroene kraaihei, met knopjes in de oksels van de groene blaadjes, zo kenmerkend voor de noordelijke kalkarme duinen. We houden een picknickstop wat uit de wind in een duinvalleitje langs het pad. Voor we in de Bollekamer zijn lopen we nog door een de duinvallei van het Kapevlak en de Schetterswei, mogelijk het overblijfsel van de Laan of het Schettersgat een watergeul langs de kust van Texel in de 16e eeuw. We lopen nu verder door de Westerduinen genoemd naar het verdwenen plaatsje Het Westen, ooit het grootste van Texel. Het pad gaat slingerend naar de Jan Ayenslag, langs het dennenbos, waar we een stukje de verharde weg volgen richting strand. Voor we weer een groen pad inslaan door het Noordvlak en het Natte Vlak.
Daar worden we verrast door een groene stekelige struik op een duintopje, een laag blijvende jeneverbesstruik die hier niet omhoog groeit maar horizontaal vlak over de grond, zoals ze ook vaak in de bergen doen. Hier zal de zilte zeewind wel een reden zijn van het laag blijven. Deze laag blijvende jeneverbesstruiken kunnen soms zeer hoge leeftijden hebben. Bijzonder zo een jeneverbes zo dicht bij zee. De volgende verrassing is dat het hier inderdaad zeer nat blijkt te zijn. Al gauw verdwijnt de groene weg in het water. In het begin kun je nog om het natte deel heenlopen. Maar dan blijkt ook dat niet mogelijk. Balanserend langs de rand van het pad, over platgetrapte begroeiing die ons nog net boven water houdt komen we uiteindelijk langs het lange stuk in water veranderde pad. Oppassend dat geen bramenstengels je bij de enkel pakt en doet struikelen. We kruisen een paadje dat van rechts uit het bos komt, komen langs een uitgestrekt heideveld, met aan de bosrand hoge bultige duinen, die in de zomer begroeid zijn met kamperfoelie. Dan komen we bij de Westerslag met aan het strand strandpaviljoen Paal 15, waar netaan plaats voor ons is (mooi weer en zaterdagmiddag). Een stukje strand mag natuurlijk niet ontbreken. Al was het alleen al vanwege de strandlopertjes die hun pootjes onder hun lijf uit lijken te lopen. Tussen de kleine zilvergrijze strandlopertjes lopen ook grotere met een donkerder rug. Hoewel ik er nog niet helemaal uit ben hoe ik dan wil lopen met een mogelijk mooi pad door de Bleekersvallei in het duin.
Zaterdag gaat het niet helemaal zoals ik gepland heb. Om een of andere reden kan ik het pad dat na 300 meter (eigenlijk veel te vroeg) van het strand de duinen in gaat niet vinden. (Op de satelietkaart van googlemaps kan ik het thuis wel duidelijk zien.) Iets verderop ga ik op een plek waar ik denk dat een pad het duin ingaat (er loopt inderdaad een spoor) een uitgeblazen kom in de zeereep in, een weg omhoog zoekend. Niet zoals het hoort. Boven op de duinen is geen pad te zien. Door het hoge gras lopen we naar een pad dat verderop van het strand komt bij een 10 meter hoog duin. Even een stukje buiten de paden. Nog maar eens uitzoeken. Enkele tientallen meters landinwaarts gaat een groen pad linksaf richting de Ruijslaan bij Strandslag Paal 17 bij Ecomare waar nu brede staalplaten liggen, omlaag tussen hoge begroeiing. Ons laatste groene pad. Het is hier aanzienlijk drukker dan tot nu toe. Aan de andere kant van de Ruijslaan gaat het wandelpad verder in de richting van De Koog, het rechtste pad van de dag, dan buigt het pad af naar de binnenduinen. Aan de kant van de zee ligt nog een uitgestrekt open stuifduin. Tussen de stekelige kale duinroosjes staat hier en daar verdroogde driedistel. Vanaf een duin uitzicht over het door een vallei slingerende pad. Hier ligt naar links in de duinen de grote camping van De Koog. Dan loopt het pad het bos in en slingeren we op smalle paadjes langs de binnenduinrand door het bos met grote groene plakken eikenvaren onder de dennen. Een hulststruik met rode bessen. Aan de binnenduinrand meer hulst. En vlak voor we het bos verlaten wat sneeuwklokjes.
Bij de Brink met een watertje, wellicht een afgesneden stuk van een waterloop, lopen we De Koog in naar de Dorpsstraat. Nog wat lente: bloeiende madeliefjes en klein kruiskruid. Voor het kerkje in de Dorpsstraat gaan we naar rechts naar bushalte Nikadel. In de berm van de weg staat nog wat bloeiende kleine veldkers, een vroegbloeiend neefje van de Pinksterbloem. De bus komt van 17 over vijf over enkele minuten. Ik had nog wel een afsluitingsdrankje willen drinken. Maar het idee om niet te laat thuis te zijn, krijgt de overhand. Een mooie duinwandeling op een zonnige dag in een mooi Texels duinlandschap.

dik v

( organisator / routebegeleiding ) 04-03-2023

Hier een verslag van de wandeling van zaterdag 26 februari 2022 over groene paden op texel, de fotoos volgen.
Ik zat al een aantal jaren te kijken naar de groene paden op Texel, paden die in het broedseizoen zijn afgesloten, en daarom niet toegankelijk wanneer ik normaal op Texel wandel in de voorzomer als de orchidee-en bloeien. Al een paar jaar had ik de wandeling eind februari, vlak voor de paden op 1 maart niet meer toegankelijk zijn, op het programma zet maar waren ze niet doorgegaan vanwege een gebrek aan deelnemers. Eindelijk kwam het er dan toch van zaterdag. Eigenlijk te vroeg in het jaar, want van voorjaar is nog nauwelijks iets te verwachten. Maar later is pas in augustus of september wanneer de paden weer open zijn. En dat is weer even wachten, misschien voor een volgende keer. In de tussentijd moet je het met andere paden doen. Dus werd het dit keer op 26 februari. Wat het weer betreft hadden we het gezien de tijd van het jaar niet veel beter kunnen treffen: de hele dat zon en veel blauw in de lucht. De temperatuur had iets hoger gekund. Maar nauwelijks wind. Met zeven deelnemers, een deelnemer op de lijst had zich afgemeld. Al bij de TESO-terminal in Den Helder voor een groot deel verzameld, enkelen waren vanaf het station in Den Helder al naar de veerhaven komen lopen. De overigen zien we op het voordek van de veerboot.
Vanaf de veerboot zie je Texel in 20 min. naderen, met de het land instekende Mokbaai naast de veerhaven en de strandvlakte van de Hors met het water ervoorlangs dat op de kaart de Laan blijkt te heten. Een naam die we verderop in het duin weer tegenkomen. Omdat de namen in de loop van de tijd met de aangroei van Texel naar het zuiden blijken te zijn opgeschoven. Aan de overkant bij veerhaven t Horntje hebben we nog een kort officieel voorstellingsrondje en dan gaan we op pad langs de dijk rond de Mokbaai, het Molwerk. maar eerst beklimmen we het uitkijkduin bij t Horntje met een mooi rustgevend uitzicht over de Schilbolsnol met daarachter Den Hoorn met het witte kerkje op een keileembult. Langs het pad op het duin staan mooie vroegelingetjes tussen het mos te bloeien, een zeer klein bloemetje dat het voorjaar koestert op warme plekken en al zaaddoosjes heeft als de bloem nog niet is afgestorven. Zoveel haast heeft het. Een kleine sierlijke kruisbloemige met vier diep ingesneden witte bloemblaadjes, als kleine sieraadjes. Ook staan er volop korstmossen, pollen rendierachtig korstmos, die regelmatig uit verschillende soorten blijken te bestaan, en plakjes wit schitterend zomersneeuw of elandgeweimos, met blinkerend eomgeslagen onderkanten. Bloemetjes zullen we de rest van de dag weinig meer zien. Korstmossen liggen bijna overal als witte vlekken op de duinhellingen.
De Schilbolsnol waar we langs lopen was ooit de westelijke duinrand van Texel. In het gras een gele krokus, later komen we nog een witte bonte krokus en een blauwe tegen en in het bos vlakbij De Kook wat sneeuwklokjes, tot zover het voorjaar. Verderop kijken we vanaf het Molwerk uit over de oude polder het Hoornder Nieuwland met nat vogelgebied. Later in het jaar kan het hier roze staan van de gevlekte orchissen. Nu moeten we het doen met de vogels in het water, vooral meeuwen en enkele bergeenden en wat wilde eenden. Aan de andere kant staat tussen scholeksters en meeuwen een grote groep bruinige vogels in de Mokbaai, wellicht een soort plevieren. Achter de polder ligt Den Hoorn, naast de plassen staat een proefboerderij waar zilte soorten worden gekweekt. Vanaf de dijk lopen we een stukje langs de kwelderrand van de Mokbaai, er staat wat zoutmelde en heen of kweldergras rondom zeealsem. Het pad loot door het Neeltjesnol met meer korstmossen, ook een bruin leermos. Aan de andere kant van de Mokweg beginnen de groene paden, langs de Moksloot, een in de 18e eeuw gegraven sloot voor verbetering van de waterafvoer in pogingen om het natte duin geschikte te maken voor landbouw. Daarvoor liep door de lage valleien de duinbeek de Aalloop die opging in de Moksloot. Daarvoor lag hier een zeegat, het Spanjaardsgat.
We lopen vanaf de Mokweg langs de sloot de valleien in door achtereenvolgens De Geul, het Pompevlak en het Groote Vlak, alle erfgenamen van dit Spanjaarsgat, waar ooit schepen aan de rede lagen, tot ze verzandden. In het Pompevlak stond een pomp waarmee water werd opgepompt waarmee ooit de schepen werden bevoorraad. De Aalloop en Moksloot brachten en brengen zoutwater uit het duin in de richting van de Mokbaai. Van de andere kant stroomde het zoute water nog lang de duinvalleien in tot de Geul begin 19e eeuw door de dijk van de Mokweg werd afgesloten. De zee schoof steeds verder op naar het zuiden. Zo lopen we in feite tegen de geschiedenis in de valleien door. Geschiedenis is natuur geworden. In de Moksloot zijn vistrappen aangebracht voor stekelbaarsjes zodat ze vanuit de zee weer in de duinplassen kunnen komen, waarvoor speciale vistrappen zijn ontworpen die nog niet bestonden voor zulke kleine vissen. De stromende sloot met rietboorden gaat over in waterplassen. Een geplaveid stuk weg brengt ons over een duin met uitzicht over waterplassen naar het Pompevlak, langs de sloot en de plassen loopt de door de Duitsers in de oorlog aangelegde Spoorbaan. Aan de overkant van de waterplas in het Pompevlak staat een grote bunker op het ruim 24,3 meter hoge Loodsmansduin, het hoogste duin van Texel. Getuigen van recente geschiedenis. Langs het water staan wilgen met zowaar nog een beetje lente, de eerste donzige wilgekatjes.
Door veel inspanning, waaronder het afplaggen van de valleien, is men erin geslaagd weer veel natuurwaarde terug te brengen in de valleien. Zodat nu veel van de soorten die hier volgens beschrijvingen van voor de Aalloop Moksloot werd weer terug lijken te zijn. In het water vooral meeuwen. Maar verderop, in het Groote Vlak worden verrast door een grote blauwe kiekendief, later nog een keer. Dan hebben we al stilgestaan bij een groepje leeuwerikken in de heide die alarm lijken te slaan. Verderop ook winterkoninkjes. En enkele torenvalkjes. Het pad op zichzelf is op dit moment niet heel bijzonder, maar het landschap is dat wel met al zijn plassen en de duinen eromheen. We kruisen de Hoornderslag vanwaaruit we uit kijken over het water in de duinvallei en lopen aan de oostkant verder naar het Kompaspad met een duinovergang die in 1986 is ontstaan toen toeschouwers hier het duin overstaken om het gestrandde schip Compass te zien liggen. Hier gaan we het duin in, even niet over een groen pad, omdat het pad door het duin door duinvalleien in de Bollekamer afwisselender is, met waterplassen en heidevelden met veel altijdgroene kraaihei, met knopjes in de oksels van de groene blaadjes, zo kenmerkend voor de noordelijke kalkarme duinen. We houden een picknickstop wat uit de wind in een duinvalleitje langs het pad. Voor we in de Bollekamer zijn lopen we nog door een de duinvallei van het Kapevlak en de Schetterswei, mogelijk het overblijfsel van de Laan of het Schettersgat een watergeul langs de kust van Texel in de 16e eeuw. We lopen nu verder door de Westerduinen genoemd naar het verdwenen plaatsje Het Westen, ooit het grootste van Texel. Het pad gaat slingerend naar de Jan Ayenslag, langs het dennenbos, waar we een stukje de verharde weg volgen richting strand. Voor we weer een groen pad inslaan door het Noordvlak en het Natte Vlak.
Daar worden we verrast door een groene stekelige struik op een duintopje, een laag blijvende jeneverbesstruik die hier niet omhoog groeit maar horizontaal vlak over de grond, zoals ze ook vaak in de bergen doen. Hier zal de zilte zeewind wel een reden zijn van het laag blijven. Deze laag blijvende jeneverbesstruiken kunnen soms zeer hoge leeftijden hebben. Bijzonder zo een jeneverbes zo dicht bij zee. De volgende verrassing is dat het hier inderdaad zeer nat blijkt te zijn. Al gauw verdwijnt de groene weg in het water. In het begin kun je nog om het natte deel heenlopen. Maar dan blijkt ook dat niet mogelijk. Balanserend langs de rand van het pad, over platgetrapte begroeiing die ons nog net boven water houdt komen we uiteindelijk langs het lange stuk in water veranderde pad. Oppassend dat geen bramenstengels je bij de enkel pakt en doet struikelen. We kruisen een paadje dat van rechts uit het bos komt, komen langs een uitgestrekt heideveld, met aan de bosrand hoge bultige duinen, die in de zomer begroeid zijn met kamperfoelie. Dan komen we bij de Westerslag met aan het strand strandpaviljoen Paal 15, waar netaan plaats voor ons is (mooi weer en zaterdagmiddag). Een stukje strand mag natuurlijk niet ontbreken. Al was het alleen al vanwege de strandlopertjes die hun pootjes onder hun lijf uit lijken te lopen. Tussen de kleine zilvergrijze strandlopertjes lopen ook grotere met een donkerder rug. Hoewel ik er nog niet helemaal uit ben hoe ik dan wil lopen met een mogelijk mooi pad door de Bleekersvallei in het duin.
Zaterdag gaat het niet helemaal zoals ik gepland heb. Om een of andere reden kan ik het pad dat na 300 meter (eigenlijk veel te vroeg) van het strand de duinen in gaat niet vinden. (Op de satelietkaart van googlemaps kan ik het thuis wel duidelijk zien.) Iets verderop ga ik op een plek waar ik denk dat een pad het duin ingaat (er loopt inderdaad een spoor) een uitgeblazen kom in de zeereep in, een weg omhoog zoekend. Niet zoals het hoort. Boven op de duinen is geen pad te zien. Door het hoge gras lopen we naar een pad dat verderop van het strand komt bij een 10 meter hoog duin. Even een stukje buiten de paden. Nog maar eens uitzoeken. Enkele tientallen meters landinwaarts gaat een groen pad linksaf richting de Ruijslaan bij Strandslag Paal 17 bij Ecomare waar nu brede staalplaten liggen, omlaag tussen hoge begroeiing. Ons laatste groene pad. Het is hier aanzienlijk drukker dan tot nu toe. Aan de andere kant van de Ruijslaan gaat het wandelpad verder in de richting van De Koog, het rechtste pad van de dag, dan buigt het pad af naar de binnenduinen. Aan de kant van de zee ligt nog een uitgestrekt open stuifduin. Tussen de stekelige kale duinroosjes staat hier en daar verdroogde driedistel. Vanaf een duin uitzicht over het door een vallei slingerende pad. Hier ligt naar links in de duinen de grote camping van De Koog. Dan loopt het pad het bos in en slingeren we op smalle paadjes langs de binnenduinrand door het bos met grote groene plakken eikenvaren onder de dennen. Een hulststruik met rode bessen. Aan de binnenduinrand meer hulst. En vlak voor we het bos verlaten wat sneeuwklokjes.
Bij de Brink met een watertje, wellicht een afgesneden stuk van een waterloop, lopen we De Koog in naar de Dorpsstraat. Nog wat lente: bloeiende madeliefjes en klein kruiskruid. Voor het kerkje in de Dorpsstraat gaan we naar rechts naar bushalte Nikadel. In de berm van de weg staat nog wat bloeiende kleine veldkers, een vroegbloeiend neefje van de Pinksterbloem. De bus komt van 17 over vijf over enkele minuten. Ik had nog wel een afsluitingsdrankje willen drinken. Maar het idee om niet te laat thuis te zijn, krijgt de overhand. Een mooie duinwandeling op een zonnige dag in een mooi Texels duinlandschap.