Reacties en foto's

Conny K

( organisator / routebegeleiding ) 25-01-2023

Een tak heeft zich onder haar rugzak gewurmd, haar muts zit verstrikt in de stekelige tak die ook haar sjaal te pakken heeft. Hoe ze ook probeert los te komen, telkens weet de scherpe doornen nog meer houvast te vinden. Ze kan niet voor- of achteruit, en intussen zinken haar voeten weg in de glibberige, kleddernatte klei van het pad.
Gelukkig, daar is een andere wandelaarster. Balancerend om zelf niet uit te glijden weet ze muts en sjaal uit de doornen te bevrijden. Samen vinden ze een boompje voor wat steun, voet lostrekken uit de modder, een volgende stap. Ook de rest van de groep heeft het lastig op dit ruige terrein. Zwarte kleipaden, doorploegd door runderhoeven en overwoekerd met bramenstruiken die beter struikels kunnen heten, want het is constant oppassen dat je voet niet blijft hangen in zo’n taaie lus.
Het lukt zowaar een stukje tamelijk ontspannen te lopen en we gaan al geloven dat het ergste achter de rug is, tot de volgende kruising. Waar ooit paden moeten zijn geweest, is alles weggezonken in een waar bosmeertje. Te diep om doorheen te waden, en langs de oevers woekeren dichte bramenstruiken. Geen wonder dat het zo rustig is. Geen mens te bekennen, in het begin zagen we een groepje prachtige grijsbeige paarden, halverwege passeren we enkele kolossale rode koeien die ons gelukkig door laten, verder is het gebied uitgestorven.
Moeizaam voortploeterend, wegglijdend in de diepe klei, bukkend en struikelend, elkaar steeds weer bevrijdend uit amikale doorntakken en al te opdringerige stekelstruiken, vinden we de loopplank die ons over een brede sloot moet helpen. De andere oever is echter weggespoeld, verdronken in het hoog gestegen water, zodat de brug ophoudt in het water, terwijl de overkant nog een dikke halve meter verderop ligt. Wat nu, springen? Flinke sprong wordt dat, en die groene oeverrand waar je op moet landen ziet er verdacht soppig uit. Dikke kans dat je tot aan je knieën in het water landt. En dan: Wat gaan we vinden aan de overkant, is daar wel een pad? De vaste grond lijkt goeddeels verdwenen, op enkele plekken groeit gras, daartussen ligt een grillig plassengebied van vijvers en meertjes.

Lunchvergadering. Staande in de blubber eten we een boterham, en besluiten unaniem: We gaan terug. In elk geval gaat dat lukken, hoe lastig ook.
De moed is er de hele wandeling in gebleven, de humor, de hulp aan elkaar, de bemoediging.
We zaten in de trein met zware kleibaarden aan de schoenen, bemodderde broeken, stuk getrokken sjaals en mutsen, maar ook dat tevreden gevoel. Een onvergetelijk avontuur, met een prima groepsgeest.
Connie, Nettie, Hilde, Paula en Wieger: jullie waren top!
(ik ga nog wel aan De Mooiste Routes melden dat deze wandeling ’s winters geen goed idee is)

Hilly H

26-01-2023

Ja Conny’s, Het was inderdaad een heel bijzondere wandeling of beter gezegd een bijzonder avontuur die jullie al prachtig beschreven. Daar hoef ik niets meer aan toe te voegen, behalve dan mijn dank aan de hele groep voor de enorme saamhorigheid, hulp en vooral humor waarmee wij dit met elkaar tot een goed einde brachten! Mijn wandelbroek en shawl zijn intussen weer gewassen, de ophalen ga ik straks te lijf en de wandelschoenen zullen de aankomende dagen nog wel even op het krantje in de schuur blijven staan om te drogen voordat de klonten blubber eraf geborsteld kunnen worden! Gelukkig zijn we er zonder ernstige ongelukken uitgekomen en zullen vast nog vaak, met een glimlach, aan deze dag terugdenken! Tot op een volgende, hopelijk iets drogere, wandeling. Groet, Hilly

Paula H

26-01-2023

Wat een dag: eerst was de vraag of ik wel op tijd in de trein zou zitten, maar goed dat lukte gelukkig en ten tweede zou het droog blijven met misschien wel wat zon! We waren allemaal op tijd en hadden er zin in. Na voor mij een lange tijd niemand van de site gezien te hebben was het een warm weerzien. Het verslag van Conny beschrijft alles al zo ontzettend goed dat ik hier weinig aan toe te voegen heb. De paden bestonden inderdaad merendeel uit blubber vermengd met grote koeienvlaaien en paardendrollen. De bramenstruiken waren denk ik nog het vervelendst met hun grote doornen die in je haar bleven hangen en dwars door je kleren staken. Maar niet getreurd iedereen hielp elkaar en soms kregen we er zelfs de slappe lach van. Als we maar niet zouden uitglijden en wonder boven wonder is dat ons gelukt. Het was een dag die ik niet snel zal vergeten en ik heb ontzettend genoten ondanks dat we halverwege besloten om om te keren aangezien we overal vastliepen omdat er geen doorkomen aan was. Conny bedankt voor de organisatie en Connie, Hilly, Nettie en Wieger voor de fijne dag met veel saamhorigheid. Groetjes, Paula

Klik hier voor de foto's van deze tocht

Connie v

25-01-2023

Wat een dag, om nooit te vergeten! 🙂 Dank Conny voor het organiseren van Mudmasters 2.0. Ik meen mezelf in het eerste stukje van jouw reactie te herkennen. Haha. Ik zie het voor me: ik, in innige omhelzing met een boomstammetje, muts en sjaal vastgehaakt aan doornentakken en om mij heen niets anders dan blubber, water en poep. Ook nog twee natte voeten gehaald bij een stroompje. En we waren toen nog niet eens halverwege.. Ik heb een heerlijke dag gehad, en wat een teamgeest! En, zoals verwacht, vond mijn kat mijn schoenen verdraaid interessant. Tot snel ziens allemaal! Groetjes, Connie