Reacties en foto's

dik v

( organisator / routebegeleiding ) 27-02-2023

Sinds 2018 loop ik in februari, deze rondwandeling vanuit Castricum rond de Kruisberg, in het nog heel vroege voorjaar. Om het voorjaar te betrappen in het duin en de binnenduinrand, in de vorm van ontelbare sneeuwklokjes in de binnenduinrand, de eerste bloeiende blauwe sterhyacintjes (of scillaatjes) en de eerste bloesem van de kerspruim die hier te zien bleek, samen met de eerste speenkruid, of misschien klein hoefblad, en kleine witte bloemetjes als vogelmuur, kleine akkerkers en de bijzonder mooie vroegeling. De wandeling is naar mijn idee een mooie aanwijzer van hoe het er aan toe is met de uitbrekende. Met 9 deelnemers vertrokken we vanaf station Castricum, voor museum Het Huis van Hilde. (Duinkaartjes bij het museum en een kaartjesautomaat van PWN een hoekje verder.) Met een deelnemer zonder melding afwezig. De bedoeling was geweest om af te spreken bij de Tuin van Kapitein Rommel schuin tegenover het station aan de andere kant ervan, zeker een van de twee mooiste afspreekplekken die ik ken. (De andere is de Oranjerie in Dieren.) Maar de eerdere trein die ik wilde nemen reed niet verder dan Amsterdam CS vanwege 20 min. vertraging. Het was een mooie dag om de lente te betrappen. De weerberichten lieten genoeg zonnetjes zien gedurende de dag hoewel vergezeld van wolkjes, het weer van het merendeel van mijn wandelingen de afgelopen maanden. Warm genoeg om de jas in de tas te laten, hoewel niet iedereen het daarmee eens zal zijn geweest, maar wel prettiger om bij de horecapauze binnen te zitten bij Gasterij de Kruisberg.
De wandeling aan het staartje van de winter was in eerste opzet een wandeling door de duinen aan de zuidkant van Castricum langs de Kruisberg en door naar Wijk aan Zee. Maar toen bedacht ik dat de akkerlandjes aan de binnenduinrand met sloten en elzensingels eigenlijk niet mochten ontbreken. En toen lag het al gauw voor de hand om er gewoon een rondwandeling van zo'n 15 km. van te maken. Ook handiger voor wie een auto in Castricum heeft staan. (Wijk aan Zee moest maar even wachten, op een wandeling vanuit Beverwijk bijv.) Vanaf het Huis van Hilde lopen we met een hoge trap het duin in en op naar de Papenberg (toevluchtsoord van Castricumse katholieken op de vlucht voor de geuzen aan het begin van de 80-jarige Oorlog). Tegelijk met een kleuterklas van de Vrije School in Castricum die elke woensdag het duin in gaan. Met bovenop een reusachtig schipvormig uitkijkobject van roestbruin Cortenstaal. Ik vind het wel mooi, je kunt er ver vanaf het land in kijken. En je ziet het vanaf Uitgeest al boven op het duin liggen, maar ook vanaf de voet ervan heb je een ver uitzicht over het bos in de duinen. In deze tijd van het jaar is het ook mooi om via de Schulpweg en het jachthuisje Kijk-Uit het duin in te lopen, met al meteen het eerste tapijtje van sneeuwklokjes wanneer je het duin inloopt. (Maar dit bleek op de terugweg met hekken en wegwerkers afgesloten.) Vanaf de hoge vrij open Papenberg lopen we het bijna 200 jaar oude duineikenbos in dat zo kenmerkend is voor de binnenduinen rond Castricum, oorspronkelijk een hakhoutbos waar de eikestametjes gekapt werden voor de schors die gebruikt werd om leer te looien. Vandaar vel grillige eiken en eikestobben in het bos. Over de Doodeweg (de naam heeft te maken met de oorlog die hier in 1799 plaats vond toen een geallieerd Engels-Russisch leger op de kust landde om de Oranjes terug in het zadel te helpen die het land verlaten hadden bij de Bataafse revolutie, en over de Oude Schulpweg waarover schelpen vanaf het strand werden aangevoerd landinwaarts naar de kalkbranderijen, in de richting van een Aalscholverskolonie bij het waterinlaatpunt de Kwal (zo ziet het eruit) waar water vanuit Andijk het duin wordt ingepompt, in de waterbekkens. Het pad hiernaartoe was jammergenoeg afgesloten wegens werkzaamheden zodat we om moesten lopen over fietspad / verharde weg.
Wanneer je het bos verlaat kom je in dar deel van de duinen dat vroeger vaak werd aangeduid als de woestenij, vaak droge duinen met veel zandverstuivingen. In de 19e eeuw is op veel plaatsen en ook hier geprobeerd het duin te ontginnen en kwamen er ontginningsboerderijen zoals het bekende Johanna'shof, en duinboerderijen De Brabantse Landbouw en De Kruisberg waar we verderop terecht zullen komen. In sommige gevallen was het duin ook (extreem) nat zoals hier op het Watervlak waar we nu langs lopen. (Nu zweefvliegveld). Dat was nat en is nog steeds bijzonder vlak. Ooit stroomde het Oer-Ij hier uit in de zee en stroomde de zee bij hoog water het land binnen in het Oer-IJ gebied. De duinen rond het watervlak hebben ook nu nog of misschien weer een nat karakter. Na verhogingen vann het waterpeil de laatste decennia. In een bocht om het Watervlak heen lopen we naar Gasterij De Kruidberg, langs de Reservaatweg met op een hoog duin het bankje van Evert, het favoriete plekje van de overleden boswachter Evert, met uitzicht over de rand van het Watervlak. Op weg naar de gasterij kwamen we de afgelopen jaren vaak al bloeiende bloesembomen met witte bloesem tegen, waarschijnlijk kerspruim de eerste kersachtige die bloeit, vaak net iets eerder nog dan de struikachtige sleedoorn, echt al duidelijk in bloei. Dit jaar niets ervan, alleen vlak bij de gasterij aan de andere kant onderaan de voet van de berg stond een boompje met de eerste bloeiende bloempjes tussen verspreide knopjes. in de bosjes eromheen wel veel sneeuwklokjes tussen de bomen, maar geen blauw van scillaatjes zoals andere jaren. Het voorjaar lijkt nog niet zo ver dit jaar. Gasterij Kruisberg in een oude ontginningsboerderij is een aardige plek om even te zitten met lekker gebak of soep en ietsv teveel warmte van de open haard. Handig: je haalt je eten aan de balie bij binnenkomst. Zonder gedoe over apart betalen. (Kost waarschijnlijk ook minder personeel.)
Als we verder lopen gaan we een klein stukje terug en lopen dan boven over de Kruisberg een oud paraboolstuifduin (net als de Papenberg) dat in de loop van tientallen jaren vanaf de zeereep het duin is gewaaid, bovenlangs de oude boerderij in de luwte van de berg, met op sommige plekken mooi uitzicht van boven. Eigenlijk is de Kruisberg het noordelijk puntje van een breed duinmassief waar we nu aan de westkant langslopen met een reeks van paraboolduine die aaneengegroeid zijn tot een kamduin. Door een soort bergpasje steken we het hoge duin over op weg naar de Schapenweg met het stukje duin met oude duinakkertjes, sloten en elzensingels. Aan de andere kant van het hoge duin komen we in feite in een oud nat duingebied. Dat kun je zien aan smalle duinbeekjes langs de duinpaden die op verschillende plaatsen van het hoge duin komen en het gebied van de duinakkertjes met zijn sloten. Vorig jaar is hier bij uitgebreide werkzaamheden een oude duinbeek ofwel duinrel hersteld, met een lage vallei met een watergeul die tussen de akkertjes door loopt. Jammer genoeg is een oud stuk sloot met veel sneeuwklokjes en ook speenkruid daarbij verdwenen. Maar het landschap is grotendeels behouden. Sneeuwklokjes staan er ook nog volop, langs de sloten en onder bomen in stukjes bos. Aan de rand ook nog bloeiende hazelaars maar die zijn al een beetje aan hun eind. Vlak bij de Kruisbergerweg zien we tussen de witte sneeuwklokjes ook nog blauwe sterhyacintjes, ik denk de oosterse sterhyacint (scilla siberica) met omlaag hangende blauwe klokjes, we noemden ze vroeger blauwe Jantjes. Iemand heeft ook bloeiend speenkruid gezien, en ik zag klein hoiefblad op een plek met omgewerkte grond. In de ochtend zag ik naast het Huis van Hilde wat kleine akkerkers en iets verderop staat ook nog vogelmuur (de gewone muur) met wat bloeiende bloempjes. Het pad loopt verder door een oud tuinbouwlandje of bollenlandje, door een gebiedje met de naam De Vlotter, er heeft in het verleden een 'Huis' gestaan, was tot twee jaar gedlen een bollenlandje en is vorig jaar op de schop gegaan om er natuur van te maken met de duinrel erdoorheen en een nieuw wandelpad. Het is er nu nog vrij kaal. Verderop lopen we weer langs stukjes bos wit onder de bomen met niet te tellen hoeveelheden sneeuwklokjes tussen bomen omwaonden door klimop. Langs een paar plassen met randen van riet en een mooi stukje pad langs meer bomen met klimop om de stammen komen we aan de andere kant van de Hoofdweg weer op de Helmweg langs de binnenduinrand in de duinen van Castricum, met een stukje met hoge elzen en verderop bijzondere beuken en hier en daar duinakkertjes. Rechts liggen de uitlopers van de hoge Papenberg. Vlak voor het jachthuisje Kijk-Uit aan de Oude Schulpweg ligt links de Amsterdamse kunstbunker waar in het begin van de 21e wereldoorlog de Nachtwacht opgeslagen heeft gelegen. Tegenover Kijk-Uit ligt de Hof van Kijk-Uit een mooie plek om een drankje te drinken als afscheid, we hebben ook nog wel tijd, maar iedereen wil liever door. De Schulpweg is afgesloten met hoge hekken, maar we denken dat we er toch wel langs kunnen. Nee dus. Weer terug met een klein ommetje over de Geversweg naar het station in Castricum, waar we nog ruim voor vieren aankomen. Het was wat mij betreft een mooie en prettige, gezellige en ontspannen wandeling, met prettige mensen. Iedereen bedankt voor het meewandelen en voor de prettige sfeer. Misschien bloeit er meer een klein maandje later. Wellicht tot een andere keer. (Ter vergelijking en wat meer informatie stuur ik een verslag van een vorige keer en een link naar fotoos van een vorig jaar, ter vergelijking en om niet te lang op fotoos van de wandeling te hoeven wachten van deze wandeling.)

Klik hier voor de foto's van deze tocht

dik v

( organisator / routebegeleiding ) 27-02-2023

Hier is voor extra informatie een verslag van de wandeling van dinsdag 15 februari 2022 vanuit Castricum rond de Kruisberg.
Al een jaar of vijf organiseer ik ongeveer dezelfde tijd (half februari) deze wandeling door de duinen bij Castricum rond De Kruisberg. Een mooie gelegenheid om te kijken hoe de natuur er dit voorjaar bijstaat, voordat de natuur weer volop begint te bloeien. Vaak met verrassend resultaat: sneeuwklokjes, de eerste vroege sleedoorns, speenkruid, blauwe sterhyacintjes. Vier deelnemers. Twee jaar geleden waren het er 12. Vorig jaar 3, het limiet, vanwege de corona. Vier lijkt een beetje op het brond van Suzanne Schulting, je had meer verwacht. Van het begin af aan wilde het aantal deelnemers niet echt lopen. Terwijl mijn indruk was dat het een tamelijk populaire wandeling was, met altijd flink wat belangstelling. Ik vind het zelf een mooie beknopte wandeling door het duingebied van Castricum. De hele week was het weer al wisselvallig. De regen die vandaag verwacht werd, zou naar verwachting pas in de middag arriveren. Op buienradar zag je het eerst pal vanuit het westen komen. Dinsdagochtend was het beeld gedraaid, nu kwamen de buien vanuit het zuidwesten, dat maakte het beeld wat diffuser. Twee uur, drie uur. En dan moet je nog maar afwachten hoeveel. Het nadeel van zo n weerbericht is dat je als je niet oppast de hele dag met het weer bezig bent. Maar daarvoor was het nog een en al zon. Wel met toenemende wind. In Castricum was de Tuin van Kapitein Rommel weer open. Een van de mooiste afspreekplekken die ik ken. Zonlicht op de sneeuwklokjes in de tuin, enkele en dubbele, en blauwe krokusjes. Kleine roze primulaatjes Wanda. Wat ik mis zijn de gele winterakonieten.We vertrokken mooi rond halt elf.
Station Castricum is het afgelopen jaar verbouwd. Het station heeft een grote luifel gekregen en een verbrede tunnel van de dorpskant naar de duinkant waar archeologisch museum het Huis van Hilde ligt. Er staat een kaartjesautomaat voor wie nog geen toegangskaartje heeft. Langs het Huis van Hilde lopen we naar de hoge steile duinrand onderaan de Papenberg. Onderaan het hoge duin is van de sloot een duinrel gemaakt met glooiende oever, er is een nieuwe hoge trap naar boven op de berg gekomen (geheel elektrisch en met handkracht duurzaam uitgevoerd), en als sluitstuk is er een uitkijkinstallatie gebouwd, het woord toren doet het bouwwerk geen recht; uit de verte als een badkuip of omgekeerde Romeinse helm die je vanaf Uitgeest over 4 km. kunt zien liggen. Vorig jaar stond het op de steile helling naast de trap in maart blauw van grote sneeuwroem. Van bovenaf kun je naar twee kant uitkijken, hoewel het uitzicht wat wordt belemmerd door de uitzichtpaneeletjes die ze bovenop hebben gemonteerd. Aan de andere glooiend omlaag lopende kant over een klinkerpaadje van de top omlaag het duin in, het heeft nu ook een naam gekregen: Zijlstraatje. Herkomst niet bekend.Volgens sommigen moet het Zijstraatje zijn, wat iets begrijpelijker is. Maar op de kaart staat echt Zijlstraatje. Over de Helmweg lopen we de Doodelaan op. Met grillige eiken in het duineikenbos en meerstammige eikenstoven, met een kring van stammetjes vanuit een stronk, het resultaat van een hakhoutcultuur, vanwege de schors, voor de leerlooierij.
Langs het tussen de bomen door zichtbare open veld van De Brabantse Landbouw, dat hoorde bij de duinboerderij die er niet meer staat. De duinen bij Castricum zijn een van de duingebieden waar lang gepoogd is ontginningen tot stand te brengen, zoals hier. Vaak met weinig succes. Het was hier ook nat vroeger, zoals de naam Watervlak iets verderop aangeeft. We buigen af naar het Geversduin, naar het infiltratiegebied van PWN. Daar ligt de aalscholverkolonie, met aalscholvers in voorjaarstooi, met witte vlekken. Geen wilde zwanen dit jaar, die zijn dit jaar weggebleven. Even kijken bij waterinlaatpunt De Kwal, mooie plek tussen water en riet. Het water komt via pijpleidingen vanaf Andijk. (In de droge en hete zomer van 2018 werd het daarheen met boten aangevoerd.) Vorig jaar kwam er geen water binnen. Dit kun je weer in het binnenstromende water van het waterinlaatpunt kijken, als in een zwart oog. Rondom het waterinlaatpunt, rond het Waatervlak zie je overal blauwgroene putdeksels net boven de grond (het maaiveld)uitsteken. Behalve open infiltratie in infiltratieplassen vindt er ook diepteinfiltratieplaats, omdat dat gebruik maakt van een veel kleiner oppervlak is veel aandacht nodig voor de doorstroming. Vandaar het grote aantal putten. Op het Watervlak ligt ook het zweefvliegterrein, maar vandaag is er alleen de onafzienbare vlakte. Zonlicht erop, blauwe lucht en wolken erboven aan de andere kant.
De naam Watervlak vertelt dat het hier vroeger erg nat kon zijn. Nog veel vroeger stroomde er waarschijnlijk het Oer-IJ in zee. Aan het eind lopen we richting kustduinen de Meeuwenweg op en komen bij het Paadje van Dorus, wellicht pachter van een landje hier in de buurt. Langs de Meeuwenweg ligt een waterkanaal tussen grillige berken. Vanaf de zanderige duinweg kijken we langs een goudbruine duindoorn met mannelijke bloempjes in de knop over het duin. Na een bocht lopen we op de Reservaatweg langs een vlakke duinvallei waar enkele jaren geleden de bodem is afgeplagd. Logischerwijs is dit hier het Reservaat. Er is nu een vandaag knal blauw duinmeertje ontstaan tussen randen met stuifduinen, een bijzonder stukje landschap. (On-Nederlands zeg je dan, wat natuurlijk onzin is.) Langs de Reservaatweg komen we op het uitkijkduin met het bankje van Evert, het favoriete plekje van de overleden boswachter Evert, waarop je twee kanten kunt uitkijken. Geen grootse uitzichten maar een mooi stil uitzicht over boomtoppen en duinvalleien en verten. Als we aankomen komt net van de andere kant een groepje jongeren aan, die net eerder is. Dus hier even gaan zitten is er niet bij. Bovendien begint het nogal winderig te worden. Van de lente is nog niet veel te merken in het duin. Behalve een klein groepje minuscule kleine vroegeling bij een putdeksel van de diepteinfiltratie bij de aalscholverkolonie. Nog in de knop ook. Wat er wel zijn, dat zijn korstmossen, vooral aan de rand van het Watervlak: sierlijk rendiermos, gevorkt heidestaartje, vals rendiermos, misschien open rendiermos of gebogen rendiermos, zomersneeuw of elandgeweimos, groot leermos. En wat uitgedroogde stuifzwammen en gesteelde stuifballen.
En ook een klein bruin paddestoeltje in het mos, kaal zandkopje, niet groter dan 2 mm. in doorsnee. Op weg naar Gasterij de Kruisberg kwamen we vorige jaren bij de Bloemberg de eerste boompjes met witte bloesem tegen, sleedoorn. Nog even twijfel, maar zoveel wit en dan ook nog met grote doorns. Dit jaar is er nog geen spoor van te zien, ook niet onder bij de Kruisberg waar ze toen ook stonden. Er staan wel (half bloeiende) sneeuwklokjes. Het voorjaar is duidelijk nog minder ver. Gasterij Kruisberg in een oude boerderij aan de voet van gelijknamige berg is vlakbij. De Gasterij ligt op een mooie beschutte plek in de luwte van het 26 meter hoge duin, een oud paraboolstuifduin, dat in de loop van de tijd (eeuwen) door het duin hierheen is gewandeld. Sinds de 17e eeuw nog 1,5 km.. De Gasterij is dicht, wat we al wisten, er staan wel picknicktafels, nog net in de luwte, waar we een korte pauze houden. Boven de oude boerderij steekt de Kruisberg 26 meter omhoog. Daarna lopen we een stukje terug de Kruisberg op naar een pad hoog achterlangs de boerderij en gasterij. Van bovenop de Kruisberg kijk je naar beneden uit op het rode dak van de boerderij en de groene vlakte van het Grote Stuk erachter. We lopen over over brede duinpaden door het eikebos in de richting van de Schapenweg. Met door het bos, langs de duinwegen, een duinrel als een sloot door het duin, gevoed door kwelplekken met water dat hier omhoog welt, vanuit het hoge achterliggende duinmassief. Met in het bos grillige eiken en eikestobben. Naar een mooi akkergebiedje met duinakkertjes langs de Schapenweg, tussen elzesingels, langzamerhand merendeels veranderd in weiland.
Bij de Schapenweg en een gebiedje met de naam De Vlotter ligt hier een oud duinakkergebied. Wat mij betreft een van de mooiste stukjes duin in het gebied rond Castricum. Met de elzensingels sommige hoog opgroeiend, andere net gesnoeid en ook ertussenin, enkele jaren terug gesnoeid, tussen akkertjes en graslandjes. De afgelopen jaren stond het er vol met sneeuwklokjes aan de slootrand en zelfs nog wat blauwe sterhyacint of scilla. Ernaast aan de andere kant van de Kruisbergweg lag een zanderig bollenlandje aangeduid als de Vlotter; vroeger werd hier hout gevlot, boomstammen uit het duin werden als vlot over het water getransporteerd. Het was hier een nat gebied, waaraan de naam de Vlotter, net als de naam Watervlak herinnert. Twee weken geleden liep ik hierlangs op een wandeling vanuit Heemskerk en kreeg een flinke schok toen ik zag hoe het gebiedje met de akkertjes en bij de Vlotter volledig overhoop was gehaald, aarde verwijderd, met geulen en kuilen. Toen we er aan de zuidkant langs liepen zag ik dat iets verderop de landjes met elzesingels gespaard waren gebleven (het was ook gek te verwachten dat dit niet zo zou zijn) en mooi zichzelf stonden te zijn. Langzaam zag ik ook dat het misschien wel interessant is wat er gebeurde, het lijkt alsof er in een lage geul ruimte komt voor een duinbeek of duinrel die er vanaf de andere kant doorheen loopt. (Gevoed door de duinrel in het bos waar we doorheen liepen.) Zou je er dan nog doorheen kunnen lopen vroeg ik me af. Op internet lees ik dat het de bedoeling dat er weggetjes met bruggetjes komen om er te wandelen wat me wat gerust stelt. He zou best nog eens mooi kunnen worden. PWN hoopt dat er parnassia komt groeien. Vandaag komen we van de andere kant en ziet het er in eerste instantie minder dramatisch uit. Over de Elzenlaan lopen we langs groene landjes met elzensingels ertussen, hier en daar wel flink teruggesnoeid en kaal.
Achter de elzensingels ligt een kale zandvlakte, met een waterstroompje er tussendoor. Langs de Wilgenweg middendoor zijn ze bezig met machines. Het is afwachten hoe het wordt. In het bos langs het Elzenlaantje staat het verderop wit van de sneeuwklokjes. Aan de andere kant een boomstronk met van algen groen uitgeslagen witte bultzwam. Omdat gasterij De Kruisberg dicht was lopen we door naar de Papatoloog aan de provinciale weg. Langs een groot wit opzichtershuis aan het begin van de Kruisbergweg waar het wit ziet van de sneeuwklokjes en blauw van de krokusjes. Ook staat er bijna bloeiende gele kornoelje met kleine gele bloemetjes aan de kale takken. Het is winderig als we tussen de bomen van het duin vandaan komen. Het oversteken van de weg wordt nog bemoeilijkt doordat er een grote gele truck met oplegger staat, gelukkig met een verkeersregelaar erbij die zorgt dat we aan de overkant komen. De kroket bij de Patatoloog smaakt uitstekend, de friet ook naar ik heb begrepen. De wind rukt aan het dak, zo nu en dan lijkt het alsof de rgen al is losgebroken. Als we weer buiten komen is de wind nog toegenomen. Twee deelnemers gaan even kijken bij de bushalte wanneer de bus komt en wuiven ons dat we maar verder moeten lopen. Met ons twee-en lopen we weer het duin in. In het duin valt de wind mee. Langs de werkzaamheden bij de Vlotter. De zanderige laagte met het water in de laagte is toch wel laag en spreekt wel tot mijn verbeelding. We slaan rechtsaf de Schapenweg in, waarschijnlijk een oude schapendrift vanuit Heemskerk het duin in. Om vrojwel precies drie uur begint de eerste regen te vallen. Precies in overeenstemming met de app van Jeannet. Dan lopen we langs een paar plassen met riet langs een veldje met een muziektent in het gras en een pad met donkere klimop om de bomen en sprieten van kraailook (een ui) langs het pad naar de Hoofdweg bij Heemskerk.
Aan de andere kant begint de Helmweg die recht naar het huisje Kijk Uit terugloopt. Langs oude duinakkertjes die nu waterplas of een speelveldje zij geworden en hier en daar markante bomen. Bij een veldje met een bankje besluit ik mijn poncho aan te trekken. Om me nu nog nat te laten regenen voor ik in de trein stap gaat me te ver. En weer langs het Zijlstraatje of Zijstraatje naar de Papenberg. Met hier en daar kunstwerkjes van een kabouterpad. Vlak voor de Kijk Uit komen we langs de Kunstbunker van het Amsterdase Gemeentemuseum waar in de 2e WO kunst lag opgeslagen. Onder andere de Nachtwacht volgens het verhaal, omdat de Rijksopslagbunker nog niet klaar was. Later verhuisde het schilderij naar mergelgrotten in de Sint Pietersberg. De Duitsers hadden een en ander wel in de gaten maar vonden dat de kunstwerken daar wel goed lagen. Het verhaal gaat dat het doek op een grasveldje bij het Hof van Kijk Uit, een leuke plek om nog iets te drinken aan het eind van de wandeling, maar vandaag gesloten. We werpen nog een blik op het jachthuisje Kijk-Uit dat hier de wacht houdt aan de Schulpweg. Een op de hoge beuken in de bocht van de weg en naar de aronskelk op de grond. We kijken uit over het landje van de Zanderij waar weer duin moet komen en nog een bollenlandje ligt en slaan af voor de tankmuur van de Duitse Atlantikwall. Ruim voor vieren zijn we terug bij station Castricum.
Wat mij betreft een heel gezellige wandeling tot hij na de Papatoloog enigszins als de spreekwoordelijke nachtkaars uitging. Het blijkt dat soms dinsdag een minder geschikte dag is omdat dan veel horeca op die dag dicht is. In ieder geval is het de moeite waard hier rekening mee te houden. En het bleek dat dit jaar de natuur half februari nog maar weinig van zich liet zien. Misschien een volgende keer een maandje later.

Gaby v

23-02-2023

Dik, bedankt voor het organiseren van deze mooie wandeling door het duingebied rondom Castricum. Wat was er veel te zien zoals een groot aantal sneeuwklokjes. Echt prachtig. Ook de tussenstop bij Gasterij Kruisberg was leuk. Tot ziens bij een andere wandeling. Groetjes Gaby